Według Słownika Języka Polskiego PWN motyw to: «idea, wątek lub postać utrwalone w kulturze, powtarzające się w utworach literackich różnych epok; też: najmniejszy niepodzielny element rzeczywistości przedstawionej w utworze». Motyw jest podstawową jednostką konstrukcji, częścią treści utworu oraz ważnym elementem ukazanego Ten motyw obecny jest w literaturze ogólnoświatowej, nie tylko w beletrystyce, lecz także w świętych księgach wielu religii. Antygona Sofoklesa to jedna z najsłynniejszych i najbardziej kanonicznych tragedii antycznych. To opowieść o podstawowych wartościach ludzkich, takich jak odwaga, lojalność, męstwo, uczciwość, poświęcenie Motyw nieszczęśliwej miłości. Nieszczęśliwa miłość to najważniejszy motyw powieści Goethego. Uczucie, jakim Werter darzy Lottę, jest wyidealizowanym, pełnym uniesień przeżyciem romantycznego kochanka. Bohater odnajduje w dziewczynie pokrewną duszę, osobę, która całkowicie go dopełnia. 2. Motyw miłości Niespełniona miłość Stanisława Wokulskiego do Izabeli Łęckiej jest jednym z głównych motywów Lalki. Bohater działa pod wpływem uczucia, żeby zdobyć ukochaną. W tym celu zbiera majątek i obraca się w wyższych sferach. Jednak kobieta nie kocha. Miłość do próżnej panny z bogatego domu szkodzi mężczyźnie. Topos to utrwalony obraz, motyw, wątek, temat powtarzający się w dziełach (literackich, malarskich, rzeźbiarskich itp.) danego kręgu kulturowego w różnych epokach. W szerszym znaczeniu topos można rozumieć jako uogólnione wyobrażenie, sytuację, wzór rozumowania występujący stale w dorobku kulturowym określonej cywilizacji Motyw miłości w „Balladynie”. Chociaż w dramacie Słowackiego „Balladyna” dużo mówi się o miłości, to uczucie to praktycznie nie istnieje. Miłość Goplany do Grabca jest absurdalna i komiczna. Realizuje się poprzez magiczne gierki Goplany, które Grabiec obserwuje z czystej ciekawości. Jego związek z Balladyną też URojFr. 18 lipca 2022 W literaturze konkretne motywy cieszą się szczególną popularnością. Przykładem może być chociażby motyw matki, domu rodzinnego, dziecka, samotności, śmierci, nieszczęśliwej miłości czy motyw anioła. Tego rodzaju motywy często realizują lektury szkolne. Do chętnie wykorzystywanych motywów należy również motyw femme fatale w literaturze, który rozpalał i nadal rozpala wyobraźnię wielu różnych twórców. Co to jest motyw kobiety fatalnej? W jakich utworach się pojawia? Jak zmieniał się na przestrzeni kolejnych epok literackich? Dowiedz się więcej na ten temat! Czym jest motyw kobiety fatalnej (femme fatale)? Femme fatale – kobieta fatalna – to postać w literaturze i kinie, której działania zmierzają do wykorzystania mężczyzny, żeby osiągnąć własne cele. Kobieta fatalna w literaturze jest najczęściej przedstawiana jako pozbawiona skrupułów, samolubna i skupiona wyłącznie na realizacji swojego celu. Femme fatale zwykle ostatecznie sprowadza katastrofę na mężczyzn, z którymi wchodzi w jakiekolwiek związki. Oczywiście w różnych dziełach literackich motyw femme fatale był realizowany na wiele sposobów, ale zwykle relacja z kobietą fatalną była dla mężczyzny brzemienna w negatywne skutki. Kobieta fatalna wyróżnia się często niezwykłą, oryginalną urodą oraz nietuzinkową osobowością, którą oczarowuje mężczyzn. Femme fatale: przykłady w literaturze Motyw kobiety fatalnej w literaturze szczególną popularność zdobył w okresie Młodej Polski. W literaturze młodopolskiej femme fatale była bezwzględną modliszką, która wykorzystując swoje atuty, miała zgubny wpływ na mężczyzn. Warto jednak zaznaczyć, że w rzeczywistości pojawiał się w dziełach twórców różnych epok literackich Nic dziwnego – związki międzyludzkie to bardzo wdzięczny temat, który spotyka się z zainteresowaniem szerokiego grona czytelników. Motyw femme fatale występował nawet w Biblii, na przykład w historii o Samsonie, którego zdradziła ukochana kobieta, w wyniku czego mężczyzna stracił swoją nadludzką siłę. Do sztandarowych przykładów motywu femme fatale w literaturze należą: Zobacz także: czym charakteryzuje się literatura feministyczna? Podpowiadamy! Lady Makbet z tragedii Williama Szekspira „Makbet”. To kobieta ambitna, uparcie dążąca do osiągnięcia założonych celów. To między innymi pod jej silnym wpływem Makbet decyduje się na zabójstwo prawowitego króla Szkocji. Jagna z „Chłopów” Władysława Reymonta. Jagna to najpiękniejsza dziewczyna we wsi, która ma ogromne powodzenie ze względu na swoją niesamowitą urodę. Matka Jagny chce dla niej dobrego zamążpójścia, dlatego decyduje się wydać dziewczynę za Borynę – starszego mężczyznę, który jest najbogatszym chłopem w lokalnej społeczności oraz jej przewodnikiem. Jagna miała romans z Antkiem – synem Boryny i organistą. Ostatecznie zostaje wygnana ze wsi. Dziewczyna nie odnajduje się zwyczajnym życiu, jest beztroska, a romanse z mężczyznami pozwalają jej oderwać się od rzeczywistości. Emma z „Pani Bovary” Gustave’a Flauberta. Emma swoje dzieciństwo spędziła w klasztorze, gdzie zaczytywała się w powieściach, które mocno wpłynęły na sposób postrzegania przez nią życia. Małżeństwo okazało się dla niej wielkim rozczarowaniem, co pchało bohaterkę w ramiona kolejnych mężczyzn. Ostatecznie, przez swoje liczne romanse, Emma popadła w poważne kłopoty finansowe. Nie widząc innego wyjścia z sytuacji, popełniła samobójstwo. Femme fatale w literaturze polskiej Kobiety femme fatale w literaturze polskiej pojawiały się w różnych epokach. Bardzo często były przedstawiane jednoznacznie negatywnie – twórcy nie zawsze zagłębiali się w psychologiczną stronę postępowania opisywanych postaci. Do najważniejszych obrazów femme fatale w literaturze polskiej zalicza się oczywiście Izabelę Łęcką z powieści „Lalka” Bolesława Prusa. Łęcka to niesamowicie piękna, młoda arystokratka, której rodzina ma poważne problemy finansowe. Mimo dobrego wykształcenia i zainteresowania literaturą, była kobietą oderwaną od rzeczywistości, która decyduje się wyjść za mąż za zakochanego w niej Stanisława Wokulskiego głównie ze względów materialnych. Wokulski dla Łęckiej jest gotów na wiele poświęceń – sprzedał nawet swój sklep, żeby wyjść z warstwy społecznej kupców i być bardziej „godnym” ręki arystokratki. Ostatecznie podsłuchał rozmowę Izabeli z jej kuzynem (mówili po angielsku myśląc, że Wokulski nie zna tego języka), w której kobieta go obrażała, co doprowadziło bohatera do podjęcia próby samobójczej. Wokulski to postać jednoznacznie pozytywna – zaradny, ciężko pracujący mężczyzna, sprawiedliwy dla swoich pracowników, wrażliwy na krzywdę i niedolę innych oraz interesujący się nauką. Izabela Łęcka absolutnie nie wzbudza sympatii czytelnika – jest wyrachowana i myśli przede wszystkim osobie. Innym przykładem femme fatale w literaturze polskiej jest Balladyna – główna bohaterka dramatu romantycznego Juliusza Słowackiego pod tym samym tytułem. Balladyna nie cofnie się przed niczym, żeby osiągnąć swoje cele. Zabija siostrę – Alinę i dzięki temu wygrywa rywalizację o serce księcia Kirkora. Ambitna Balladyna jednak na tym nie poprzestaje. Wdaje się w romans z Kostrynem, rycerzem męża. Razem wyruszają na wyprawę do Gniezna, która ma im umożliwić objęcie królewskiej władzy. Kostryn pokonuje armię Kirkora, który ostatecznie ginie. Balladyna decyduje się jednak również na uśmiercenie swojego kochanka i dzięki temu zostaje królową. Kobieta wykorzystywała mężczyzn do swoich celów, a kiedy przestawali jej być potrzebny, bez skrupułów się ich pozbywała. Femme fatale w literaturze współczesnej Femme fatale to motyw, który jest chętnie wykorzystywany także w literaturze współczesnej. Kobieta fatalna często jest główną bohaterką romansów, ale zwykle spotkanie na jej drodze prawdziwej miłości ostatecznie zmienia nastawienie postaci, która otwiera się na nowego mężczyznę. Oczywiście sposób, w jaki motyw realizuje się w poszczególnych utworach, to kwestia indywidualna i w dużej mierze uzależniona od wizji pisarza. Podsumowując: motyw kobiety fatalnej pojawiał się w literaturze już od czasów starożytnych. Femme fatale to postać, która zdradza mężczyznę (tak jak Dalila Samsona), wykorzystuje go do osiągnięcia własnych celów (tak jak Balladyna Kostryna) i prowadzi ostatecznie do jego upadku (tak jak Izabela Łęcka spowodowała próbę samobójczą Wokulskiego). Sam motyw na przestrzeni wieków był realizowany na wiele różnych sposobów, a szczególną popularność w literaturze polskiej zyskał w okresie Młodej Polski. Dzisiaj motyw femme fatale jest spotykany na przykład w romansach lub literaturze obyczajowej. Również warte przeczytania Sprzedaj książki Wypłaciliśmy już 14 762 004 zł za sprzedane książki w Polecamy sprawdzić -95% zł dobry zł jak nowa zł dobry zł widoczne ślady używania -73% zł jak nowa zł jak nowa zł dobry zł widoczne ślady używania -65% zł jak nowa zł jak nowa zł nowa Korzystaj wygodnie z naszej aplikacji Konrad Wallenrod – powieść poetycka autorstwa narodowego wieszcza Adama Mickiewicza to jedno z najciekawiej skonstruowanych dzieł, jakie spotkać można w polskiej literaturze epoki romantyzmu. Fakt, że jego główny bohater jest postacią niejednoznaczną, wymykającą się schematom nawet tak różnorodnej epoki, jaką był romantyzm oraz fakt, że całość dotyczy bardzo podniosłych spraw narodowych, sprawia, że ta powieść poetycka obfituje w przeróżne wątki i motywy literackie. Motyw zdradyMotyw miłościMotyw poezjiMotyw moralnościMotyw ojczyznyMotyw samobójstwaMotyw zdradyKonrad Wallenrod jest w istocie zdrajcą podwójnym. Teoretycznie bowiem zdradza swój własny naród, by wstąpić w szeregi wrogiego Zakonu Krzyżackiego. Robi to jednak tylko po to, by zniszczyć Zakon od wewnątrz, więc zdradza również pod pewnym względem Krzyżaków. Umiera zdemaskowany jako szpieg i potępieniec. Trzeba zauważyć, że mimo że przyświecały mu szlachetne pobudki to jednak przez lata dopuszczał się wielu niemoralnych czynów wobec swoich rodaków. Motyw miłościWallenrod zakochuje się z wzajemnością w litewskiej księżniczce, Aldonie, córce księcia Kiejstuta. Ich miłość kwitnie, w końcu zostają małżeństwem. Miłość jednak szybko okazuje się niemożliwa do spełnienia, ponieważ w Wallenrodzie zwycięża poczucie obowiązku i miłość do ojczyzny. Opuszcza on żonę wiedząc, że nigdy do niej nie powróci. Aldona jednak nie wyobraża sobie życia u boku innego mężczyzny, więc zawierza swoje życie Bogu i każe się zamurować w wieży niedaleko zamku, w którym urzęduje jej ukochany. Małżonkowie mają ze sobą więc kontakt, jednak wiedzą, że możliwość spełnienia ich małżeństwa przepadła na zawsze. Aldona umiera w niedługi czas po samobójstwie Konrada. Motyw poezjiSferę poetycką reprezentuje w dziele Halban, stary Litwin, również wyrwany z ojczyzny i osadzony wśród Krzyżaków. Pełni on rolę tłumacza, a później również opiekuna młodego Waltera. Dba o jego wychowanie i wykształcenie. Halban jest również wajdelotą, bardem, wędrownym poetą, który śpiewa swoje pieśni napotkanym ludziom. Mieszkając wśród Krzyżaków przy pomocy poezji uświadamia Walterowi, gdzie leżą jego prawdziwe korzenie, a także wpaja mu nienawiść wobec Niemców, którzy wciąż odbierali spokój jego ojczyźnie. Po śmierci Wallenroda Halban wyrusza na Litwę, by śpiewać o jego bohaterstwie i oczyścić jego imię. Motyw moralnościGłówny bohater poddany jest bez przerwy wewnętrznej walce. Cały czas toczy ze sobą duchowy bój, by przekonać się, czy wybrał dobrą drogę. Pamięta, że sprowokowały go do tego szlachetne pobudki, ale wie też, że po drodze do celu musiał krzywdzić własny naród, a przecież właśnie temu chciał zapobiec. Dręczą go myśli, że nawet jeśli osiągnie swój cel zostanie przeklęty przez rodaków. Dodatkowe wątpliwości budzi w nim fakt, że opuścił największą miłość swojego życia, czym doprowadził ją do załamania i wiecznego życia w nieludzkim odosobnieniu. Motyw ojczyznyTo właśnie odpowiedzialność za ojczyznę zmusza Waltera Alfa do przemiany w Konrada Wallenroda i oddania swojego życia misji oswobodzenia Litwy. Miłość do własnego kraju okazuje się więc większa (ale też trudniejsza i bardziej wymagająca) od czysto ludzkiej miłości do drugiego człowieka. Sytuacja ta jest o tyle skomplikowana, że Konrad ze swojej ojczyzny został przemocą wyrwany jako dziecko, a o własnym kraju słyszał przez wiele lat jedynie z pieśni Halbana, co na pewno miało wpływ na odmienność jego perspektywy w myśleniu o Litwie. Ostatecznie jednak prawdziwe korzenie wzięły w nim górę i stanął do walki w ich obronie. Motyw samobójstwaKonrad Wallenrod zostaje w końcu zdemaskowany przez Krzyżaków i skazany na śmierć. Abyy uniknąć hańby wynikającej ze śmierci z rąk Niemców, bohater odbiera sobie życie samodzielnie w ostatnim honorowym geście swojego życia. Aktem tym pokazuje nie tylko to, jak ogromną niechęcią darzył Krzyżaków i jak wielkiego wysiłku musiało wymagać spędzenie wśród nich życia, lecz także to, jak ogromne emocje i napięcia targały nim od lat, co wpisało go w definicję typowego bohatera romantycznego. Nieszczęśliwa miłość jest czymś, co niezmiennie fascynuje artystów. Miłość szczęśliwa, spełniona wydaje się czymś banalnym. Bajkowa fraza „i żyli długo i szczęśliwie” nie oferuje gorących emocji, napięcia i konfliktu – a tym przecież żywi się literatura. Do bodaj najsłynniejszych tego typu dzieł zalicza się „Romeo i Julia” Williama Szekspira. Utwór ten uznawany bywa za wręcz wzorcowy przykład ujęcia gorącej miłości, będącej przy tym miłością tragiczną. Julia i Romeo, młoda para zakochanych, wywodzą się z dwóch zwalczających się rodzin. Familie Montekich i Kapuletich pozostają w nieustannym sporze, a w renesansowej Italii takie vendetty uchodzą za świętość. Mimo to miłość przekracza waśń rodową – para za wszelką cenę stara się być razem i bierze potajemny ślub. Jednak na skutek nieszczęśliwych zbiegów okoliczności Romeo bierze Julię za martwą i popełnia samobójstwo. Kobieta, gdy budzi się z czegoś, co nie było śmiercią, a spowodowanym miksturą transem, widzi martwego ukochanego i również odbiera sobie życie. Rody godzą się ze sobą, dostrzegając, że ich spory wiodły do zagłady młodych – jednak ich śmierci nie da się cofnąć. Tragizm losów Romea i Julii polega na tym, że miłość rozgrywa się miedzy osobami związanymi konwenansami społecznymi i obyczajowymi. Nieco inaczej wygląda sprawa z bohaterami „Świtezianki” Adama Mickiewicza. Tam młody myśliwy spotyka się z tajemniczą kobietą. Poprzysięga jej miłość, zdając sobie sprawę, że za niewierność czekają go straszne kary. Dochowaj, strzelcze, to moja rada:Bo kto przysięgę naruszy,Ach, biada jemu, za życia biada!I biada jego złej duszy! Kobieta postawia przetestować ukochanego i udaje się doń pod inną postacią (najprawdopodobniej jest bowiem leśną nimfą). Na jej widok Zapomniał strzelec o swej dziewczynie. Za tę zdradę czeka go przyobiecana kara – zostaje na tysiąc lat zaklęty w drzewo. Zdradzona kobieta wydaje się również cierpieć. Chociaż bowiem „pląsa po srebrnym jeziorze” to jest „znikomym cieniem”, podobnie jak strzelec. Niewierność jednego z kochanków doprowadza do nieszczęścia obojga. Kolejną wreszcie nieszczęśliwą miłość znaleźć można w „Syzyfowych pracach” Stefana Żeromskiego. Młodzieńczą fascynacją głównego bohatera powieści, Marcina Borowicza, jest niejaka „Biruta” (Anna Stogowska). Obserwujemy powolne rodzenie się miłości między tą parą. Ich uczucie zostaje jednak brutalnie przerwane – ojciec dziewczyny zostaje zmuszony z powodów zawodowych do wyjazdu w głąb Rosji. Marcin traci wszelką nadzieję na dalsze widywanie się z ukochaną. Nieszczęśliwe miłości są częstym tematem literatury i sztuki. Powodem tego typu tragedii może być fakt osadzenia ukochanych w niesprzyjających warunkach społecznych lub gospodarczych („Romeo i Julia”, „Syzyfowe Prace”), niewierność jednego z kochanków („Świtezianka”) lub zwykły zbieg nieszczęśliwych przypadków (obraz Johna Millaisa „Ofelia”, odwołujący się do „Hamleta” Szekspira). Pewne jest jedno – nieszczęśliwa miłość przynosi cierpienia, a cierpienie od zawsze inspiruje artystów. Rozwiń więcej Główny motyw utworu Szekspira. Różnica w klasycznym pojmowaniu tego pojęcia (np. w postaci Wertera czy innych bohaterów, którzy kochając, byli skazani na samotność) polega jednak na tym, że dotyczy dwójki bohaterów i jest uczuciem odwzajemnionym. Powinności rodzinne nie pozwalają młodym kochankom na znalezienie szczęścia u boku drugiej osoby, co jest najważniejszą przyczyną ich tragedii. Wyjawienie ich miłości, spotkałoby się zapewne nie tylko z niezrozumieniem ze strony bliskich, ale być może z gorszymi konsekwencjami. Romeo i Julia skazani są więc na ciągłe ukrywanie uczuć, potajemne schadzki, działanie na własną rękę i brak poparcia dla własnych decyzji, których nawet nie mogą nikomu zdradzić. Dodatkowym „gwoździem do trumny” (dosłownie i w przenośni) jest nierozważne zachowanie Romea (zabicie Tybalta), co skazuje go na wygnanie, a tym samym na długą rozłąkę z ukochaną. Przeciwności piętrzą się coraz bardziej, Julia jest na siłę „wpychana” w ramiona innego, dochodzi do niezaplanowanej i fatalnej w skutki pomyłki, która prowadzi bohaterów do samobójczej zwrócenia uwagi, jednak abstrahującą od głównego wątku kwestią, jest wcześniejsza miłość Romea do Rozaliny, rzekomo również nieszczęśliwa. Jest to jednak bardzo sporny wątek, ponieważ wydaje się, że Romeo tak naprawdę jedynie kreuje się na nieszczęśliwego kochanka, którego luba nie może obdarować uczuciem, podczas gdy być może łączy ich romans daleko odchodzący od założeń nieszczęśliwej i niespełnionej miłości. Można dostrzec u bohatera sztuczność i niepotrzebne dramatyzowanie, co na szczęście zmienia się z chwilą poznania Julii, choć i wtedy zdarza mu się przesadzać z deklamacją. Jednym z najsilniejszych uczuć, jakie towarzyszą człowiekowi w życiu, może być miłość. przybiera ona różne formy – może to być miłość romantyczna, przyjacielska, żywiona do członków rodziny, zwierząt, czynności, przedmiotów czy ojczyzny. Miłość może przynosić szczęście i spełnienie, a może także boleśnie ranić i sprawiać, że człowiek nie chce już żyć. Stała się ona jednym z najpopularniejszych motywów literackich, wykorzystywanym odkąd tylko ludzkość zaczęła tworzyć swoje dzieła. Miłość popycha bohaterów literackich do różnych działań, czasami sprzecznych z ogólnie pojmowaną moralnością. Powstało wiele literackich obrazów miłości, w których każdy może znaleźć tę, która najbardziej odpowiada jego wyobrażeniom na temat tego uczucia. Heloiza i AbelardRomeo i Julia – William SzekspirCierpienia młodego Wertera – Johann Wolfgang GoetheOgniem i mieczem – Henryk SienkiewiczMotyw miłości w innych dziełachHeloiza i AbelardHistoria ta jest przedstawieniem losów prawdziwych postaci – średniowiecznego teologa i filozofa Abelarda oraz Heloizy, która była jego młodszą o dwadzieścia lat uczennicą. Para potajemnie wzięła ze sobą ślub. Gdy rodzina dziewczyny dowiedziała się o tym, to jej wuj wydał rozkaz wykastrowania filozofa. W wyniku tych wydarzeń Heloiza trafiła do klasztoru, natomiast Abelard został zakonnikiem. Ich uczucie jednak nie wygasło – zakochani słali do siebie listy, z których część zachowała się do czasów współczesnych. Ostatecznie zakochani spoczęli po śmierci we wspólnym grobie. Ich związek stał się symbolem miłości tak silnej, że przetrwała ona rozłąkę i wiele nieszczęść. Jest to także przykład miłości niespełnionej i zakazanej, które nie zaakceptowali ludzie współcześni kochankom. Była ona skazana na niepowodzenie od samego początku, jednak Abelard i Heloiza walczyli o swoje uczucie, wbrew wszystkim przeciwnościom losu. Dzięki zachowanym listom ich miłość została na zawsze utrwalona w kanonie dzieł literackich traktujących o nieszczęśliwych, zakazanych uczuciach, które trwały mimo beznadziei i i Julia – William SzekspirInnym przykładem nieszczęśliwej miłości, jest uczucie, które połączyło bohaterów dramatu Szekspira – Romea i Julię. Byli oni członkami dwóch nienawidzących się od dawna rodów, czyli Montekich i Kapuletich. Wbrew rodowym waśniom młodzi zakochali się w sobie i potajemnie wzięli ze sobą ślub, na który niestety ich bliscy z pewnością nie wyraziliby zgody. Przez rodzinny konflikt i związek Romea i Julii zaczęły ginąć bliskie im osoby – taki los spotkał Tybalta, Merkucjo czy Parysa, który miał zostać mężem Julii. By nie popełnić przestępstwa bigamii, Julia upozorowała swoją śmierć. Nie wiedział o tym Romeo, który znalazł jej nieruchome ciało. Jego miłość do Julii była tak wielka, że gdy doszedł do wniosku, że dziewczyna zmarła, popełnił samobójstwo. Gdy Julia ocknęła się z letargu i ujrzała zwłoki ukochanego, podążyła za nim i także odebrała sobie życie. Bohaterowie stali się tym samym symbolami miłości wielkiej, ale nieszczęśliwej, niemożliwej do spełnienia. Zapisali się w historii literatury jako para nieszczęsnych kochanków, dla których nie było żadnej nadziei. Ich śmierć zakończyła wieloletni konflikt między rodzinami Montekich i Kapuletich, ale nie wróciło im to życia, które mogli spędzić szczęśliwie i młodego Wertera – Johann Wolfgang GoetheMiłość nieszczęśliwa zajmuje wiele miejsca wśród motywów literackich, a jednym z najbardziej znanych jej obrazów są “Cierpienia młodego Wertera” autorstwa Goethego. Główny bohater przeprowadza się na wieś i wyjątkowo mocno zakochuje w Lotcie. Niestety, dziewczyna jest już zaręczona z niejakim Albertem, Fakt ten staje się torturą dla Wertera – nie może on przestać kochać Lotty, ale jest świadomy tego, że nigdy jej nie zdobędzie, ponieważ ona chce być z kimś innym. Cierpienie toczy duszę Wertera, zatruwa jego myśli i spokój ducha. Dodatkowo cały czas pozostaje on w bliskich stosunkach z Lottą i Albertem, przyjaźni się z nimi, by być blisko ukochanej. Ta relacja jednak tylko potęguje jego ból. Ostatecznie Werter nie może znieść ciężaru swojego niespełnionego, tragicznego uczucia i popełnia samobójstwo. Uwalnia się w ten sposób od nieszczęśliwej miłości, która niszczyła jego życia i kończy raz na zawsze swoją relację z Lottą. Miłość zostaje więc przedstawiona przez Goethego jako potężna, destrukcyjna siła. Ogniem i mieczem – Henryk SienkiewiczSienkiewicz w pierwszym tomie swojej trylogii sportretował miłość, która musi pokonać wiele przeszkód stawianych jej na drodze, by ostatecznie stać szczęśliwym i spełnionym uczuciem. Główny bohater powieści – Jan Skrzetuski – zakochuje się w pięknej Helenie Kurcewiczównie. Niestety Helenę beznadziejnym uczuciem darzy także Kozak, Bohun, który zrobi wszystko, by ją zdobyć. Historie bohaterów dodatkowo rozgrywają się w niespokojnych czasach powstania Bohdana Chmielnickiego na Ukrainie. Skrzetuski musi więc walczyć o swoją ukochaną, pokonać wiele przeszkód i uwolnić ją z rąk Bohuna, by wreszcie móc pojąć ją za żonę. Miłość jest uczuciem, które motywuje go do działania i sprawia, że porusza on na ratunek ukochanej, od której oderwały go obowiązku względem ogarniętego walkami kraju. Drugim wątkiem miłosnym jest właśnie niespełnione uczucie Bohuna do Heleny. Mimo iż udaje mu się porwać, to nie jest w stanie wzbudzić w niej miłości do siebie. Bohun skazany jest więc na porażkę, a ostatecznie zostaje schwytany przez Skrzetuskiego, a Helenę udaje się uwolnić. Od tego momentu bohaterowie mogą żyć szczęśliwie razem. Jest to przykład miłości, która pokona wszelkie miłości w innych dziełachMiłość jest bardzo popularnym motywem literackim, który pojawia się w wielu dziełach znanych na całym świecie:Mitologia grecka – wiele mitów greckich i bóstw, takich jak Eros, poświęconych jest zagadnieniu – w Biblii wielokrotnie pojawia się motyw miłości, na przykład w Pieśni nad pieśniami, jest obecna także miłość Boga do Homera – miłość motywowała Odyseusza do walki o powrót do domu, a jego żonę do wiernego oczekiwania na jego Tristana i Izoldy – jest to jedna z najbardziej znanych w literaturze nieszczęśliwych historii o Rolandzie – ten epos rycerski jest przykładem ogromnej i gorącej miłości do i romanse Adama Mickiewicza – w balladach Mickiewicza pojawia się wniosek, że miłość jest jedną z najważniejszych perspektyw w życiu Adama Mickiewicza – w dramacie ukazana jest miłość do zniewolonej ojczyzny oraz nieszczęśliwa miłość Tadeusz Adama Mickiewicza – niespełniona miłość pchnęła Jacka Soplicę do popełnienia morderstwa, które zmieniło całe jego Juliusza Słowackiego – odrzucenie uczuć przez wybrankę serca skutkuje tym, że Kordian próbuje popełnić Bolesława Prusa – to historia wielkiej, niespełnionej miłości Stanisława Wokulskiego do Izabeli Łęckiej. Łęcka odrzucała Wokulskiego z powodu jego niewłaściwego pochodzenia i pracę w handlu, którą się bezdomni Stefana Żeromskiego – Tomasz Judym musi wybrać między miłością do ukochanej i osobistym szczęściem, a powinnością i długiem, który ma do spłacenia wobec społeczeństwa.

motyw nieszczęśliwej miłości w literaturze